غم و شادی همیشه در کنار هم است...

همیشه غـم هایمان بزرگ
و شادی هایمان کوچک است 
اما همین شادی های کوچک را 
شکر می گوئیم 
و به مقابله با غم های بزرگ برمی خیزیم 
تا زندگی کنیـم ...

ایام شهادت مولی الموحدین تسلیت ...

دور شمع پیکرت، گردیده ام خاکسترت

ای به قربان تو و این رنگ زرد پیکرت

از نفس های بلندت میل رفتن می چکد

حق بده امشب بمیرم در کنار بسترت

تا نگیرد خون تازه گوشه ی تابوت را

مهلتی تا که ببندم دستمالی بر سرت

حیف شد، از آن همه دلواپسی کودکان

کاسه های شیر مانده روی دست دخترت

کاش می مردم نمیدیدم به خاک افتاده است

هیبت طوفانی دُلدل سوار خیبرت

خلوت شب های سوت و کور نخلستان شکست

با صدای وا علی و وای حیدر حیدرت

شهر کوفه تا نگیرد انتقام بدر را

دست خود را بر نمی دارد پدر جان از سرت

با شمایی که امیر کوفه اید این گونه کرد

الامان از کاروان دختر بی معجرت

می روی اما برای صد هزاران سال بعد

میل احسان می نماید غیرت انگشترت

علی اکبر لطیفیان

اکرام ایتام(2)...

احسان به مساکین‏

مسکین یعنى انسانى که زمین‏گیر شده، و به ضرر و تهیدستى گرفتار گشته، و راه درآمدى براى او نیست.

بر مؤمن، وظیفه‏ى الهى و مسئولیت و تکلیف است که از مال خود به او کمک کند، و با حفظ آبروى او در رفع مشکلاتش بکوشد و به نیازهاى او رسیدگى نماید.

قرآن مجید رعایت حال مساکین را واجب مى‏داند، و رسیدگى به امور آنان را جزیى از عبادت حق به حساب مى‏آورد، چرا که خداوند علاقه دارد مردم به مساکین توجه ویژه داشته باشند، و زمینه‏ى رفاه حال و راحتى معیشت را براى آنان فراهم نمایند.

بى‏توجهى به مساکین امرى فوق العاده ناپسند، و بدون تردید بر اساس آیات قرآن مجید موجب عذاب سخت در روز قیامت است.

«وَ آتِ ذَا الْقُرْبى‏ حَقَّهُ وَ الْمِسْکِینَ وَ ابْنَ السَّبِیلِ وَ لا تُبَذِّرْ تَبْذِیراً» «10».

اى رسول من! حقوق مالى خویشاوندان و از کار افتاده و در راه مانده را ادا کن، و از اسراف بپرهیز.

«... وَ آتَى الْمالَ عَلى‏ حُبِّهِ ذَوِی الْقُرْبى‏ وَ الْیَتامى‏ وَ الْمَساکِینَ وَ ابْنَ السَّبِیلِ وَ السَّائِلِینَ وَ فِی الرِّقابِ...» «11».

مردم نیکوکار مال خود را در عین علاقه به آن به خویشاوندان، و ایتام و از کار افتادگان، و در راه مانده، و به درخواست کنندگان مستحق و در طریق آزاد شدن بردگان مى‏پردازند.

«إِنَّمَا الصَّدَقاتُ لِلْفُقَراءِ وَ الْمَساکِینِ وَ الْعامِلِینَ عَلَیْها وَ الْمُؤَلَّفَةِ قُلُوبُهُمْ وَ فِی الرِّقابِ وَ الْغارِمِینَ وَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَ ابْنِ السَّبِیلِ فَرِیضَةً مِنَ اللَّهِ وَ اللَّهُ عَلِیمٌ حَکِیمٌ» «12».

همانا صدقات مخصوص به هشت طایفه است: فقرا، مساکین، متصدیان امور صدقات، متمایل کردن غیر مسلمانان به اسلام، آزادى بردگان، ورشکستگان، راه خدا، در راه مانده. مصرف صدقات در این هشت مورد فریضه‏اى است از جانب خدا، و خداوند آگاه و حکیم است.

منع مسکین از مال، و عدم توجه به وضع او نه تنها عامل عذاب در آخرت است بلکه آثار سویى در زندگى دنیایى انسان هم خواهد گذاشت.

خداوند در سوره‏ى «ن والقلم» از آیه‏ى 17 تا 33 داستان برادرانى را نقل مى‏کند که باغ آبادى را از پدر خود به ارث بردند ولى بر خلاف روش پدر که‏مردى سخى و دلسوز به حال بیچارگان بود، همان موقعى که باغ را به ارث بردند در جلسه‏اى بنا گذاشتند که از فرداى آن شب به احدى از مساکین کمک نکنند، و درب باغ را ببندند و مستحقى را راه ندهند، ولى همان شب به خاطر این نیت شیطانى و فکر ابلیسى و نقشه‏ى شوم، صاعقه‏اى به دستور خداوند آن باغ را با تمام درختان پرثمرش از ریشه و بن سوزاند، و جز مشتى خاکستر سیاه از آن منطقه‏ى آباد و سرسبز چیزى باقى نگذاشت.

آنان وقتى صبح زود در باغ را گشودند و آن وضع ناهنجار را دیدند، یکدیگر را سرزنش کردند و فریاد برآوردند: واى بر ما که ما اهل طغیان و تجاوز از حدود الهى و مقررات پروردگاریم!

قرآن مجید بروز مشکلات، و ظهور فقر و تنگدستى را محصول عواملى از جمله کمک نکردن به مسکین مى‏داند:

«وَ أَمَّا إِذا مَا ابْتَلاهُ فَقَدَرَ عَلَیْهِ رِزْقَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَهانَنِ* کَلَّا بَلْ لا تُکْرِمُونَ الْیَتِیمَ* وَ لا تَحَاضُّونَ عَلى‏ طَعامِ الْمِسْکِینِ* وَ تَأْکُلُونَ التُّراثَ أَکْلًا لَمًّا* وَ تُحِبُّونَ الْمالَ حُبًّا جَمًّا» «13».

و اما وقتى که انسان را به عرصه‏ى آزمایش دچار کند، و روزى او را تنگ نماید و وى را به فقر و تهیدستى مبتلا کند، مى‏گوید: پروردگارم مرا خوار و زبون ساخت. نه چنین نیست، شما یتیم را اکرام نمى‏کنید، و طعام دادن به مسکین را تشویق نمى‏نمایید، و ارث را به تمامى مى‏خورید، و به شدت مال را دوست دارید! (به طورى که در قلب شما جز محبت مال وجود ندارد، این امور است که به صورت فقر و تنگدستى، و ندارى و خوارى در زندگى شما ظهور و بروز کرده است!)

قرآن مجید در سوره‏ى مبارکه‏ى الحاقه عذابهاى بسیار سختى را براى گروهى از مردم مطرح مى‏کند، و دو عامل را باعث آن عذابها مى‏داند:

1-   عدم ایمان به خداوند

2-    2- رغبت نداشتن به اطعام مسکین.

ترجمه‏ى آن آیات چنین است:

و اما کسى که پرونده‏ى عملش را به دست چپش دهند، فریاد برمى‏دارد: اى کاش نامه‏ى مرا به من نمى‏دادند، و از حسابم باخبر نمى‏شدم، اى کاش مرگ حیات مرا قطع مى‏کرد، و من وارد محشر نمى‏شدم، ثروت من امروز مرا بى‏نیاز از عذاب و خشم خدا نمى‏کند، تمام قدرت و سلطنتم نابود شد، آنگاه از خداوند خطاب مى‏رسد: او را بگیرید و در غل و زنجیر ببندید، سپس به جهنم دراندازید، آنگاه او را به زنجیرى که طولش هفتاد ذراع است درکشید، او به خداوند بزرگ ایمان نیاورد، و رغبت به اطعام مسکین نشان نداد! براى او در امروز هیچ دوستى که به فریادش برسد وجود ندارد، و غذایى جز چرک و خون دوزخیان بهره‏ى او نیست، و کسى جز خطاکاران از آن طعام نمى‏خورد «14»!

راستى توجه به وضع مساکین چه اندازه مهم است که غافل از آن منفور حق، و مستوجب سخت‏ترین عذاب در روز قیامت است.

از امین وحى جبرییل نقل شده که فرمود:

انا مِنَ الدُّنْیا احِبُّ ثَلاثَةَ اشْیاءَ: ارْشادَ الضّالِّ وَاعانَةَ الْمَظْلومِ وَمَحَبَّةَ الْمَساکِینِ‏ «15».

من از دنیا عاشق سه برنامه‏ام: راهنمایى گمراه، و کمک و یارى دادن به ستمدیده و عشق‏ورزى به مساکین.

امام صادق علیه السلام فرمودند:

فَمَنْ واساهُمْ بِحَواشِى مالِهِ وَسَّعَ اللَّهُ عَلَیْهِ جِنانَهُ وَانالَهُ غُفْرانَهُ وَرِضْوانَهُ... «16».

کسى که با ثروت جمع شده‏اش به مساکین کمک کند، و آنان را براى رفع نیازمندیهایشان یارى دهد، خداوند بهشت او را وسیع نماید، و او را به غفران و رضوانش برساند.

امام ششم علیه السلام فرمودند:

هرکس مؤمنى را غذا دهد تا سیرش کند، احدى اندازه‏ى مزدش را در آخرت نداند، نه فرشته‏ى مقرب و نه پیامبر مرسل، جز خداى جهان که فقط او به اجر چنین انسانى آگاه است.

از موجبات مغفرت و آمرزش، غذا دادن به مسلمان گرسنه است، سپس حضرت صادق علیه السلام قول خداى عز و جل را خواندند «17».

«أَوْ إِطْعامٌ فِی یَوْمٍ ذِی مَسْغَبَةٍ* یَتِیماً ذا مَقْرَبَةٍ* أَوْ مِسْکِیناً ذا مَتْرَبَةٍ» «18».

یا غذا دادن در روز قحطى و گرسنگى به یتیم خویشاوند، یا به از کار افتاده‏ى خاک نشین.

 

پی نوشت ها:

(1)- بقره (2): 220.

(2)- نساء (4): 2.

(3)- نساء (4): 10.

(4)- نساء (4): 127.

(5)- انعام (6): 152.

(6)- الترغیب: 3/ 347.

(7)- کنز العمال: 6008؛ تفسیر معین: 12.

(8)- الترغیب: 3/ 349.

(9)- ثواب الاعمال: 199، ثواب من مسح یده على رأس یتیم؛ بحار الأنوار: 72/ 4، باب 31، حدیث 9. (10)- اسراء (17): 26.

(11)- بقره (2): 177.

(12)- توبه (9): 60.

(13)- فجر (89): 16- 20.

(14)- الحاقه (69): 25- 37.

(15)- مواعظ العددیه: 147.

(16)- تفسیر امام حسن عسکرى: 345، حدیث 226؛ تفسیر صافى: 1/ 151، ذیل آیه‏ى 83 سوره‏ى بقره؛ بحار الأنوار: 66/ 344، باب 38.

(17)- کافى: 2/ 201، باب اطعام المؤمن، حدیث 6؛ وسائل الشیعه: 24/ 309، باب 32، حدیث 30627.

(18)- بلد (90): 14- 16.

اکرام ایتام (1)...

کتاب خدا قرآن مجید در نزدیک به هیجده مورد، به محبت به یتیم و حفظ اموال او و تربیت و رشدش سفارش مى‏کند.

«... وَ یَسْئَلُونَکَ عَنِ الْیَتامى‏ قُلْ إِصْلاحٌ لَهُمْ خَیْرٌ وَ إِنْ تُخالِطُوهُمْ فَإِخْوانُکُمْ وَ اللَّهُ یَعْلَمُ الْمُفْسِدَ مِنَ الْمُصْلِحِ وَ لَوْ شاءَ اللَّهُ لَأَعْنَتَکُمْ إِنَّ اللَّهَ عَزِیزٌ حَکِیمٌ»«1».

و از ایتام از تو مى‏پرسند، بگو: صلاح اندیشى براى آنان بهتر است، و اگر با آنان معاشرت کنید بجاست چون برادران دینى شمایند، خداوند مفسد را از مصلح مى‏داند، اگر در امر یتیمان مى‏خواست به شما سخت مى‏گرفت، خداوند توانا و حکیم است.

«وَ آتُوا الْیَتامى‏ أَمْوالَهُمْ وَ لا تَتَبَدَّلُوا الْخَبِیثَ بِالطَّیِّبِ وَ لا تَأْکُلُوا أَمْوالَهُمْ إِلى‏ أَمْوالِکُمْ إِنَّهُ کانَ حُوباً کَبِیراً» «2».

اموال ایتام را پس از رسیدنشان به حد رشد و بلوغ به آنان بدهید، نامرغوب اموال خود را به مرغوب آنها تبدیل ننمایید، اموال آنان را به ضمیمه‏ى اموال خود مخورید که این گناهى بزرگ است.

«إِنَّ الَّذِینَ یَأْکُلُونَ أَمْوالَ الْیَتامى‏ ظُلْماً إِنَّما یَأْکُلُونَ فِی بُطُونِهِمْ ناراً وَ سَیَصْلَوْنَ سَعِیراً» «3».

آنان که اموال ایتام را به ستم مى‏خورند، همانا در شکم خود آتش مى‏خورند و به زودى عذاب جهنم را خواهند چشید.

«... وَ أَنْ تَقُومُوا لِلْیَتامى‏ بِالْقِسْطِ وَ ما تَفْعَلُوا مِنْ خَیْرٍ فَإِنَّ اللَّهَ کانَ بِهِ عَلِیماً» «4».

درباره‏ى یتیمان قیام به عدالت کنید، آنچه را از خوبى انجام مى‏دهید همانا خداوند به آن آگاه است.

«وَ لا تَقْرَبُوا مالَ الْیَتِیمِ إِلَّا بِالَّتِی هِیَ أَحْسَنُ حَتَّى یَبْلُغَ أَشُدَّهُ...» «5».

و به مال یتیم جز به آن صورتى که نیکوتر است نزدیک نشوید تا یتیم به حد رشدش برسد.

رسول خدا صلى الله علیه و آله فرمودند:

مَنْ قَبَضَ یَتیماً مِنْ بَیْنِ الْمُسْلِمینَ الى‏ طَعامِهِ وَشَرابِهِ، ادْخَلَهُ اللَّهُ الْجَنَّةَ الْبَتَّةَ الا انْ یَعْمَلَ ذَنْباً لَایَغْفَرُ «6».

کسى که جهت خوراندن و نوشاندن، یتیمى را از میان مسلمانان برگیرد، به طور یقین خداوند او را وارد بهشت مى‏کند مگر اینکه گناه غیر قابل بخششى مرتکب شود.

و نیز آن حضرت فرمودند:

انَّ فِى الْجَنَّةِ داراً یُقالُ لَها دارُ الْفَرَحِ، لَایَدْخُلُها الَّا مَنْ فَرَّحَ یَتامَى المُؤمِنینَ‏ «7».

همانا در بهشت خانه‏اى است که به آن خانه‏ى خوشحالى گفته مى‏شود، آن را وارد نمى‏شود مگر کسى که ایتام مردم مؤمن را خوشحال نموده.

اتَى النَّبِىَ رَجُلٌ یَشْکُو قَسْوَةَ قَلْبِهِ، قالَ: اتُحِبُّ انْ یَلینَ قَلْبُکَ وَتُدْرِکَ حاجَتَکَ؟

ارْحَمِ الْیَتیمَ، وَامْسَحْ رَأْسَهُ، وَاطْعِمْهُ مِنْ طَعامِکَ، یَلِنْ قَلْبُکَ، وَتُدْرِکَ حاجَتَکَ‏ «8».

مردى به محضر پیامبر شرفیاب شد و از سنگدلى شکایت کرد، حضرت فرمودند: علاقه دارى دلت نرم شود و به حاجت خود برسى؟ به یتیم مهربانى کن، دست محبت بر سر او بکش، از غذاى خود به او بخوران، دلت نرم مى‏شود و دست یابى به حاجتت برایت میسر مى‏گردد.

حضرت على علیه السلام فرمودند:

ما مِنْ مُؤمِنٍ وَلَا مُؤْمِنَةٍ یَضَعُ یَدَهُ عَلى‏ رَأْسِ یَتیمٍ تَرَحُّماً لَهُ الّا کَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِکُلِّ شَعْرَةٍ مَرَّتْ یَدُهُ عَلَیْهَا حَسَنَةً «9».

هیچ مرد و زن مؤمنى از روى مهربانى دست نوازش بر سر یتیم نکشد جز آنکه به هر مویى که دستش از روى آن عبور مى‏کند خداوند برایش حسنه‏اى مى‏نویسد.

برو ای گدای مسکین درخانه علی زن...

وَیُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَی حُبِّهِ مِسْکِینًا وَیَتِیمًا وَأَسِیرًا

و طعام را با این که دوست دارند، به مسکین و یتیم و گرفتار می دهند.

انسان/8

می گویند شب ها در نیازمندان شهرت را می کوبی و از آنان رفع حاجت می کنی؟!

می گویند یتیم نوازی می کنی؟!

یا علی! امشب دلم تنگ است.

امشب من از همه گداتر و یتیم ترم!

گدایم چرا که دست نیازم دراز است به سوی حضرت حق و یتیمم چرا که در این دنیای فانی کسی را ندارم جز او…

می گویند امشب کودکان یتیم برایت شیر آورده بودند، این بار یتیمان به در خانه ات آمده اند! من امشب به کجا بروم؟!

پس خودمون با چی افطار کنیم؟

برای همه دختراش که به سن تکلیف می رسیدن یه چادر می گرفت. یه چادر گل قرمزی هم برای من خریده بود و قرار بود اون روز سر سفره افطار بهم هدیه بده. قبل از افطار بهش گفتم: "امروز تو مدرسه وقتی
دوستم فهمید قراره برام چادر بخری بهم گفت: ما دیشب هیچی برای افطار نداشتیم، خوش به حال شما که چادر هم دارید." هیچی نگفت و بلند شد رفت…همه نشسته بودیم سر سفره و منتظر اذان بودیم که دیدم کاسه آش رو آورد داد به من و گفت: "ببر برای دوستت". گفتم:"پس خودمون با چی افطار کنیم؟" گفت: "با
همونی که دوستت دیشب افطار کرد!"
(شهیده کبری حسن زاده)تولد: 1312شهادت: 1368 توسط اشرار زابل برگرفته از: دلسپرده، صفحه 48

فراموش نکنیم...

بر اساس سخن بلند نهج البلاغه، کسی که سائل است پیک خدا محسوب می شود.

و باید انسان با این بینش توحیدی با سائلین برخورد کند و چیزی که به سائل می دهد،

سعی کند از پاک ترین اموالش باشد.
«أنفقوا من طیبات ماکسبتم؛ از چیزهای پاکیزه ای که به دست آوردید انفاق کنید» (بقره/ 267)

بانوی عشق الگوی نیکوکاری...

پیامبر(ص در مورد حضرت خدیجه فرمودند که

«چهار نفر از زنان هستند که بهترین زنان بهشت هستند ؛

حضرت خدیجه، حضرت فاطمه، حضرت مریم و آسیه زن فرعون».

دهم ماه مبارک رمضان، سالگرد وفات ام المومنین همسر وفادار پیامبر اکرم

(ص) حضرت خدیجه کبری (س) به عموم مسلمانان تسلیت می گوییم.

"موسسه خیریه شفاگستر کوثر"

حلول ماه الهی رمضان مبارک...

گفت: امسال روزه می گیری؟ گفتم: آره اگه خدا بخواد گفت: ولی آخه
کدوم پزشکی اینهمه سختی رو برای بدن تأیید می کنه؟ گفتم: همون طبیبی
که وقتی همه پزشکا جوابت کردند، دوست داری برات معجزه کنه...

روزه داری فقط نخوردن نیست؛ چون علی کیسه ی سحر بردار...

لحظه ها میل بندگی دارند
وقت ادعیه خوانی دل شد
چشم را باید اشک پاشی کرد
وقت خانه تکانی دل شد
حال و روز زمین چه دیدنی است
آسمان رخت نو به تن کرده است
سالروز تولد ماه است
چقدر شب ستاره آورده است
رد پای فرشته ها روی
جانماز زمین شکوفا شد
همه دل تنگ این هوا بودند
غنچه ی سـبز ربنا وا شد
بزم عشقی خدا به پا کرده است
همه دعوت شدند و مهمانند
خوش نشینان سفره ی افطار
ریزه خوار بهار قرآنند
در همین لحظه های نورانی
باری از دوش یک نفر بردار
روزه داری فقط نخوردن نیست
چون علی کیسه ی سحر بردار