اکرام ایتام (1)...

کتاب خدا قرآن مجید در نزدیک به هیجده مورد، به محبت به یتیم و حفظ اموال او و تربیت و رشدش سفارش مى‏کند.

«... وَ یَسْئَلُونَکَ عَنِ الْیَتامى‏ قُلْ إِصْلاحٌ لَهُمْ خَیْرٌ وَ إِنْ تُخالِطُوهُمْ فَإِخْوانُکُمْ وَ اللَّهُ یَعْلَمُ الْمُفْسِدَ مِنَ الْمُصْلِحِ وَ لَوْ شاءَ اللَّهُ لَأَعْنَتَکُمْ إِنَّ اللَّهَ عَزِیزٌ حَکِیمٌ»«1».

و از ایتام از تو مى‏پرسند، بگو: صلاح اندیشى براى آنان بهتر است، و اگر با آنان معاشرت کنید بجاست چون برادران دینى شمایند، خداوند مفسد را از مصلح مى‏داند، اگر در امر یتیمان مى‏خواست به شما سخت مى‏گرفت، خداوند توانا و حکیم است.

«وَ آتُوا الْیَتامى‏ أَمْوالَهُمْ وَ لا تَتَبَدَّلُوا الْخَبِیثَ بِالطَّیِّبِ وَ لا تَأْکُلُوا أَمْوالَهُمْ إِلى‏ أَمْوالِکُمْ إِنَّهُ کانَ حُوباً کَبِیراً» «2».

اموال ایتام را پس از رسیدنشان به حد رشد و بلوغ به آنان بدهید، نامرغوب اموال خود را به مرغوب آنها تبدیل ننمایید، اموال آنان را به ضمیمه‏ى اموال خود مخورید که این گناهى بزرگ است.

«إِنَّ الَّذِینَ یَأْکُلُونَ أَمْوالَ الْیَتامى‏ ظُلْماً إِنَّما یَأْکُلُونَ فِی بُطُونِهِمْ ناراً وَ سَیَصْلَوْنَ سَعِیراً» «3».

آنان که اموال ایتام را به ستم مى‏خورند، همانا در شکم خود آتش مى‏خورند و به زودى عذاب جهنم را خواهند چشید.

«... وَ أَنْ تَقُومُوا لِلْیَتامى‏ بِالْقِسْطِ وَ ما تَفْعَلُوا مِنْ خَیْرٍ فَإِنَّ اللَّهَ کانَ بِهِ عَلِیماً» «4».

درباره‏ى یتیمان قیام به عدالت کنید، آنچه را از خوبى انجام مى‏دهید همانا خداوند به آن آگاه است.

«وَ لا تَقْرَبُوا مالَ الْیَتِیمِ إِلَّا بِالَّتِی هِیَ أَحْسَنُ حَتَّى یَبْلُغَ أَشُدَّهُ...» «5».

و به مال یتیم جز به آن صورتى که نیکوتر است نزدیک نشوید تا یتیم به حد رشدش برسد.

رسول خدا صلى الله علیه و آله فرمودند:

مَنْ قَبَضَ یَتیماً مِنْ بَیْنِ الْمُسْلِمینَ الى‏ طَعامِهِ وَشَرابِهِ، ادْخَلَهُ اللَّهُ الْجَنَّةَ الْبَتَّةَ الا انْ یَعْمَلَ ذَنْباً لَایَغْفَرُ «6».

کسى که جهت خوراندن و نوشاندن، یتیمى را از میان مسلمانان برگیرد، به طور یقین خداوند او را وارد بهشت مى‏کند مگر اینکه گناه غیر قابل بخششى مرتکب شود.

و نیز آن حضرت فرمودند:

انَّ فِى الْجَنَّةِ داراً یُقالُ لَها دارُ الْفَرَحِ، لَایَدْخُلُها الَّا مَنْ فَرَّحَ یَتامَى المُؤمِنینَ‏ «7».

همانا در بهشت خانه‏اى است که به آن خانه‏ى خوشحالى گفته مى‏شود، آن را وارد نمى‏شود مگر کسى که ایتام مردم مؤمن را خوشحال نموده.

اتَى النَّبِىَ رَجُلٌ یَشْکُو قَسْوَةَ قَلْبِهِ، قالَ: اتُحِبُّ انْ یَلینَ قَلْبُکَ وَتُدْرِکَ حاجَتَکَ؟

ارْحَمِ الْیَتیمَ، وَامْسَحْ رَأْسَهُ، وَاطْعِمْهُ مِنْ طَعامِکَ، یَلِنْ قَلْبُکَ، وَتُدْرِکَ حاجَتَکَ‏ «8».

مردى به محضر پیامبر شرفیاب شد و از سنگدلى شکایت کرد، حضرت فرمودند: علاقه دارى دلت نرم شود و به حاجت خود برسى؟ به یتیم مهربانى کن، دست محبت بر سر او بکش، از غذاى خود به او بخوران، دلت نرم مى‏شود و دست یابى به حاجتت برایت میسر مى‏گردد.

حضرت على علیه السلام فرمودند:

ما مِنْ مُؤمِنٍ وَلَا مُؤْمِنَةٍ یَضَعُ یَدَهُ عَلى‏ رَأْسِ یَتیمٍ تَرَحُّماً لَهُ الّا کَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِکُلِّ شَعْرَةٍ مَرَّتْ یَدُهُ عَلَیْهَا حَسَنَةً «9».

هیچ مرد و زن مؤمنى از روى مهربانى دست نوازش بر سر یتیم نکشد جز آنکه به هر مویى که دستش از روى آن عبور مى‏کند خداوند برایش حسنه‏اى مى‏نویسد.